دی وار :)

میگم جمشید، یادته ۸ - ۱۰ سال پیشا این زن و شوهر اتاق بغلیه رو؟ یارو سیبیل از بناگوش در رفته‌هه رو میگم. واسه خودش هیبتی داشت قدیما. خوب به هم چسبیده بودن.

آبان بود یا آذر (ماه آخر پاییز)؟ که مدیریت قدیمیه در رو با لقد شیکست رفت تو. دید دست همو گرفتن، تیکه و پاره رفتن که رفتن. پاییز نبود؟

یه قلپ چای می‌خوره، میگه: آره؛ یادمه...

دی وار :)...

انقدر خودتو غرقِ بودن نکن که یه روز برسه بگی: «اگه یه روز این بودنه تموم شه، منم تمومم»

آدمی به همه چی عادت می‌کنه. حتی به نبودنِ کسی که یه روزی و یه زمانی، حکم زندگی رو براش داشته.

دی وار :)...

دی و بهمن ۹۸ دی و بهمنی بود که مطمئنم تا اخر عمرم که شاید زیاد نباشه  هر زمان بهش فکر کنم ی بغضی گیر میکنه تو‌گلوم.  تولدی که لحظه شماری میکردم براش که بشه بهترین روز زندگیم ... پوچ شد... من کلا اشتبا دی وار :)...

شاید باورت نشه ولی سیزده روزه دلم میخواد یه جای خلوت پیدا کنم تو خیابون و انقد بلند گریه کنم که همه ازم فرار کنن.

دلم میخواد انقدر بلند داد بزنم که با خودشون بگن یکی بیاد این کسخلو جم کنه.

دی وار :)...

و من چقدر دلم براش تنگ شده 

حتی همین امروز که با یارو جدیدیه داشتم قدم میزدم چشمم به نیمکتی بود که نشسته بودیم روش خیلی وقت پیش یا سوپر مارکتی که آبمیوه خریدیم ازش و اصلا حواسم به جدیدیه نبود که گفت معلوم هست کجایی؟ 

واقعا کجا بودم؟؟؟

دی وار :)...

گاهی وقتادلم میخواد دیگه هیچکس اینجارو نخونه که اینجا بشه اون اتاق اشنای خالی ک بعضی وقتا برای فرار از بقیه و رفع دلتنگی میای توش میشینی، هوای آشنا رو نفس میکشی.

دی وار :)...